Ze was hard op weg om een succesvolle documentairemaakster te worden, of eigenlijk was ze dat al. Maar de lat kan altijd een stukje hoger. Tot een burn-out de rem op haar Amsterdamse leven zette.

Sarah Domogala weet hoe diep het donker kan zijn en schreef er een boek over. De laatste correcties maakte ze vanuit het huis waar ze sinds kort met haar gezin woont. Zuid-Limburg moet de plek worden die een eind maakt aan het pendelen tussen de Franse bossen en hun huis in de randstad. Ze trokken er drie maanden geleden in. Op een stralende winterdag werkt haar man met wat hulp in de tuin. Sarah zet een grote pan zelfgemaakte soep op de tuintafel. Stoel in de zon. Hun kippen scharrelend langs de tafel. Voorlopig hoeven ze nergens heen.

Je woont sinds een paar maanden met je gezin in Limburg, wat heeft je daarheen gebracht?
We hebben altijd in Amsterdam gewoond, totdat we besloten voor een tijd in Frankrijk te gaan wonen, omringd door woeste natuur. We hebben een tijd in twee werelden geleefd, half in Amsterdam, half in Frankrijk. Maar uiteindelijk wilden we gewoon een heel ander leven. We konden wel weer gewoon teruggaan, werken, netwerken. Je comfortabele leven leiden en een gezinnetje hebben, maar dat verandert niet genoeg. Je gaat toch weer mee in de stroom en dat is het dan. Ik had het gevoel dat het origineler kon, niet per se anders dan anderen of aparter maar wel oorspronkelijker. In Frankrijk wilde ik ontdekken waar het leven nog meer over kon gaan en daarvoor was het nodig om los te zijn van het collectief.

Wat voor leven hopen jullie hier in Limburg op te bouwen?
Het idee is om hier een praktijkruimte te maken voor mijn werk als healer. Ik wil ook dat gasten hier voor een korte tijd kunnen verblijven, dat het een toevluchtsoord wordt voor mensen die even tijd nodig hebben om hun eigen stem terug te vinden. Ik werkte lang als documentairemaakster maar de lange draaidagen paste niet meer bij wie ik nu ben, het was ook niet de combineren met het moederschap. Nu schrijf ik vaak voor de Happinez en heb ik net mijn boek afgerond. Het schrijven wil ik hier ook blijven doen.

“Ik wil dat gasten hier voor een korte tijd kunnen verblijven, dat het een toevluchtsoord wordt voor mensen die even tijd nodig hebben om hun eigen stem terug te vinden.”

Wat doe je precies in je healingpraktijk?
Eigenlijk is dit werk hetzelfde als wat ik met mijn andere werk hoop te bereiken, maar dan op individueel niveau. Ik kijk waar het blokkeert en wat er nodig is om het leven weer vrij te laten stromen. Samen ontdekken wat aandacht nodig heeft. Ik doe dat met handoplegging maar het gaat verder dan alleen het fysieke. Alles houdt verband met elkaar en een blokkade kan op allerlei niveau’s spelen, emotioneel, fysiek, energetisch, mentaal. Het gaat erom dat je al die lagen heelt en niet maar eentje. Als je een burn-out hebt, is praten met een psycholoog of minder gaan werken maar één deel. Om echt te kunnen helen zul je ook je lichaam en je energiehuishouding in acht moeten gaan nemen.

Hoe heb je geleerd dat je mensen op die manier kunt helpen?
Het werken met mijn handen is iets wat ik altijd heb gekund, maar ik was er eigenlijk een beetje bang voor. Soms liep ik een winkel in en had ik plots keelpijn en als ik weer buiten was, verdween het weer. Dan nam ik letterlijk de stemmingen van andere mensen over zonder het door te hebben. Nu snap ik dat ik gewoon iedereens zooi aan het opnemen was en zij zich beter voelden. Nu ik weet hoe dat werkt kan ik het gericht gebruiken. Al die onbewuste vermenging met de wereld om me heen heeft het wel lang erg troebel gemaakt in mezelf. Pas in Frankrijk werd me dat duidelijk en besefte ik ook dat het niet alleen maar lastig is. Het is iets bijzonders om zo gevoelig te zijn waarmee ik iets kan betekenen voor anderen.

Wat leer je mensen in jouw praktijk?
Ik help mensen om te aarden. Als je niet geaard bent, is het moeilijk om je eigen stem te horen. Dan kun je je intuitie niet scheiden van andere gedachten. Ik heb mezelf geleerd om me af te vragen; wie ik hoor praten, is het mijn vader, mijn moeder, de baas, zijn het mijn vrienden? Is het mijn bewijsdrang, of ben ik het? Ik denk dat mensen vaak zoveel stemmen in hun hoofd hebben dat ze niet meer weten waar ze nu trouw aan moeten zijn. Als je het verschil niet herkent tussen je eigen stem en overgenomen gedachten en aannames is het moeilijk navigeren, daar help ik mensen bij.

Heb je zelf het gevoel dat je de juiste stem trouw bent?
Ik heb het gevoel dat ik op mijn pad zit, maar vooral dat ik me daar eindelijk aan heb overgegeven. Ik dacht dat deze ontastbare dingen niet verenigbaar waren met de persoon die ik al was. En het leven heeft me vaak kansen gegeven. Ik was een keer aan het draaien op een plek die hot en happening was, toen er een groep Tibetanen langskwam. Een van hen werd verliefd op mij. Toen realiseerde ik me, dit zou echt een heel ander leven kunnen zijn waar ik ook helemaal in zou passen. Zo zijn er altijd van dat soort momenten geweest die voelen als een uitnodiging naar iets heel anders. Toch moest het voor mij tot een burn-out komen waardoor ik gedwongen werd om los te laten wie ik dacht dat ik moest zijn. En nu besef ik dat ik ertussen in hoor. Oeroud en spiritueel, maar geworteld in de moderne mensenwereld.

“ Eigenlijk was deze richting altijd al heel duidelijk voor me, maar ik vond het niet cool genoeg, niet sexy. Ik wilde heel graag andere dingen die eigenlijk niet bij me pasten.”

Vervolgens heb je er bewust voor gekozen om dat loslaten in Frankrijk nog een keer zelf op te zoeken, wat blijft erover als je zoveel achterlaat?
Dan komt er gewoon heel lang niks. Dan is het eb en word je eerst doodongelukkig. Ik vroeg mezelf af wie ik nog was. Mijn man ging een film maken, die was vanalles en ik was helemaal niks. Ik verdwijn gewoon dacht ik. Ik voelde me niet waardevol en heel onzeker. Het haalde ook de vraag naar boven; durf ik dan niemand te zijn? Dat vind ik nog steeds moeilijk, er zijn allerlei dingen waaraan ik mijn identiteit op hang. Maar door in de natuur te zijn leerde ik wel dat de mensenwereld maar een onderdeel van de wereld is, en dat de antwoorden niet altijd uit de mensenwereld hoeven te komen. Daar in de natuur kon ik mijn eigen stem horen en leerde ik wat vertrouwen in het leven is.

Het klinkt niet als een makkelijke weg die je gegaan bent voordat je echt bent gaan doen wat bij je past, hoe kijk je daarop terug?
Soms denk ik, had ik maar eerder geluisterd, dan had ik mezelf veel bespaard. Maar aan de andere kant heb ik wel de kans gekregen om echt opnieuw te beginnen. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ook omdat ik nu de diepe donkere kanten van mezelf ken waar ik altijd zo bang voor was. Het is prettig dat er niet zoveel plekken in mezelf zijn waar ik niet mag komen. Natuurlijk ben ik weleens bang om weer ziek te worden. Maar het gevoel dat dat allemaal niet mag gebeuren is er niet meer. Het leven wordt toch wel lastig. Het gaat er gewoon om dat je zo goed mogelijk over die hobbels navigeert en blij bent als ze er even niet zijn, of misschien juist als ze er wel zijn.

“Ik ken nu de diepe donkere kanten van mezelf waar ik altijd zo bang voor was. Het is prettig dat er niet zoveel plekken in mezelf zijn waar ik niet mag komen.”

Uiteindelijk heb je een boek geschreven over je burn-out, was dat idee er al lang?
Ik liep met het idee maar wilde er een algemener boek van maken, net als de documentaire’ All we ever wanted’, die ik jaren geleden heb gemaakt. Uiteindelijk is het het mijn eigen verhaal geworden. Het boek dat ik in die tijd zelf zo graag had willen lezen: Het verhaal van iemand die gewoon jong en gezond was, die uit kan leggen wat zo’ n crisis is en met wie het goed is gekomen. Ik kon me eerst niet voorstellen dat het leven zo eng kon zijn. Dat je alles zo kan wegvallen en je uiteindelijk zelf verantwoordelijk bent, dat niemand je kan redden.

Hoe voelt het om een boek op je naam te hebben staan?
Enerzijds is mijn ego heel blij, dat ik een boek heb geschreven, dat het project goed is afgerond. Maar ik voel ook een diepe dankbaarheid dat ik iets wat heel moeilijk voor me is geweest op een waardevolle manier naar buiten heb gebracht. Dat was mijn taak, wat er verder mee gebeurt is niet mijn verantwoordelijkheid. Van gedachten als het moet een bestseller worden, heb ik mezelf ontslagen, al zou ik het natuurlijk leuk vinden als het boek ook gelezen wordt.

De documentaire die je over burn-out en stress maakte ging ook erg over de betekenis van succes, het lijkt erop dat je inmiddels je eigen definitie hiervan hebt gevonden. Hoe zie jij dat?
Ik denk dat ambitie een heel goede drijfveer is, zolang het een gezonde ambitie is, die jou dient als mens. Dat is zo persoonlijk. Succes is voor mij bijvoorbeeld om dienstbaar te zijn. Het waardevolle dat je in je hebt naar buiten brengen in de wereld, los van hoe dat eruitziet. Ik moest echt aan mezelf toegeven dat ik liever appels uit mijn tuin pluk, dan dat ik op een set in New York sta. Dat laatste ziet er ‘beter’ uit, maar ik moest toegeven dat ik er heel ongelukkig van word en ook aan mezelf dat mijn succes vooral onzichtbaar zal blijven voor anderen. De handelingen die bij succes horen zijn voor iedereen anders, daar is geen waardeoordeel over te vellen. Of het nu hovenier zijn is, of een oscar winnen, de persoonlijke waarde ervan kun je niet tegen elkaar wegstrepen.

Bedankt Sarah, voor het delen van je verhaal. Sarah maakte de documentaires 'All we ever wanted' en 'It's in the sky'. Nu werkt ze als healer onder de naam 'Hands on' ook schrijft ze voor diverse media en op haar eigen blog. Begin 2018 verscheen haar boek 'De kunst van het verdwijnen'