De slingerweg van Rianne

Een huis kopen en alles voor elkaar hebben, dat leek Rianne vooral heel saai. Tekenen, dat was wat ze wilde. Dus was er van jongs af aan al die droom.

 De weg daarnaartoe allerminst saai te noemen. Met een economische crisis en flinke bezuinigingen in de cultuursector, duurde het even voor Rianne haar plek vond.  Nu zou je kunnen zeggen dat ze alles voor elkaar heeft, maar wel op haar eigen manier.

Als Rianne in gezelschap door het bos loopt wisselen serieuze overpeinzingen en haar opgewekte lacht elkaar af. Een goede afspiegeling van haar werk als illustrator en natuurcoach. Rianne weet hoe ze dingen serieus kan nemen terwijl ze de sfeer luchtig houdt. Ze wil mensen met haar geïllustreerde teksten en coaching sessies prikkelen. 

Evengoed staat haar bedrijf ‘Kleine dingen’ voor plezier, het opmerken van de dingen waar je niet altijd bij stilstaat. Een mooie bloem, een vlinder die voorbij fladdert. Eigenlijk gaat haat werk over de aandachtigheid die we in deze snelle tijd soms dreigen te verliezen.

Je bent illustrator, hoe kwam het tekenen op je pad?
Ik vond het van kleins af aan leuk om te tekenen, daar was ik altijd mee bezig. Dat begon met poppetjes en paarden. Lezen vond ik ook heel leuk, dus al snel riep ik dat ik boeken illustrator wilde worden. Die combinatie leek me perfect, dan zou ik altijd omgeven zijn door boeken.
 

Je hebt er dus altijd van gedroomd om daar je werk van te maken?
Dat is wel wat ik hoopte ja, daarom ben ik na de middelbare school een grafische opleiding gaan doen. Daar heb ik mijn creativiteit kunnen ontwikkelen, maar tegelijk vond ik de opleiding wel erg commercieel, het was meer gericht op verkopen dan op de inhoud. Toen ik afstudeerde bleek het ook niet makkelijk te zijn om werk te vinden. De crisis was net uitgebroken en de reclamewereld was een van de eerste sectoren waarin bedrijven failliet gingen.

Heb je je verwachtingen die je had van het leven moeten bijstellen door die crisis?
Het heeft mijn keuzes wel voor een deel bepaald. Omdat er geen werk was, ben ik verder gaan studeren. Even dacht ik dat ik maar gewoon voor een saaie degelijke studie moest gaan. Maar het is toch de kunstacademie geworden. Door voor een docentenopleiding te kiezen, maakte ik voor mijn gevoel toch een ‘veilige’ keuze, want onderwijs is er altijd, dacht ik. Een paar dagen per week voor de klas staan en dan nog een paar dagen hebben voor mijn eigen werk, dat was mijn ideaalplaatje.

Van een groot huis heb ik nooit gedroomd, alles voor elkaar hebben leek me vooral heel saai. Als je een dak boven je hoofd hebt en je je eten kunt betalen, is het ook gewoon goed. Toch werd het uiteindelijk wel een zoektocht, want door de bezuinigingen op cultuur werd het ook lastig om in het onderwijs te werken, er waren nauwelijks vacatures en je brieven belandden op een stapel met 100 anderen. Ik heb lang allerlei baantjes gehad en daarnaast veel gesolliciteerd maar na een paar jaar heb ik besloten om daarmee te stoppen en voor mijn eigen illustratiewerk te gaan.

“ Alles voor elkaar hebben leek me vooral heel saai. Als je een dak boven je hoofd hebt en je je eten kunt betalen is het ook gewoon goed.”

Jouw kaartjes liggen nu door het hele land in de winkel, wat wil je met je bedrijf ‘Kleine dingen’ bereiken?
In eerste instantie wilde ik gewoon graag illustraties maken gebaseerd op de natuur. Ik zette er soms ook teksten op. Toen kreeg ik te horen dat mensen die ook voor henzelf kochten en ophingen, als inspiratie of als een soort aanmoediging. Ik ontdekte dat ik mensen kan laten nadenken en ze kan helpen om even stil te staan. Toen ben ik ook aandacht posters gaan maken, met die verdieping wil ik meer gaan doen. Ik wil het graag concreter maken zodat mensen de kaartjes niet alleen ophangen maar er ook iets mee kunnen doen, bijna als een soort werkinstructie. Dit jaar ben ik ook begonnen om workshops te geven, daarmee leer ik mensen niet alleen praktisch hoe je kunt tekenen, maar ook hoe creativiteit werkt. Ik wil ze zelf laten ervaren hoe het voelt om zo te werken dat je in een flow komt.

Onder dezelfde naam biedt je ook natuurcoaching aan, hoe is dat ontstaan?
Ik ben opgeleid tot docent dus ik ben gewend aan het begeleiden van creatieve processen. Het helpen van iemand die vastloopt lijkt erg op het creatieve proces. Je verzamelt informatie, dan zoek je de kern van een probleem en ga je je afvragen hoe je tot een oplossing kunt komen. Ook mijn werk als begeleider bij creatieve dagbesteding in de zorg was al een stap in die richting. Door nog een opleiding tot natuurcoach te doen heb ik geleerd welke manieren er zijn om iemand te begeleiden.
 

Met wat voor vragen komen mensen naar jou toe?
Dat is best divers, maar vaak zijn het werkgerelateerde zaken, inhoudelijk, of over de balans tussen werk en privé. Ze weten niet precies wat ze willen, of hoe ze de dingen die ze willen voor elkaar moeten krijgen. Op school leer je vaak wel waar je goed in bent, maar sta je niet stil bij de vraag wat je drijft, waar je achter kunt staan of wat je graag wilt. Voor veel mensen is die vraag onbeantwoord en als je daar nooit bij stilstaat, kom je soms op een punt dat je het echt niet meer weet.
 

“ Op school leer je vaak wel waar je goed in bent, maar sta je niet stil bij de vraag wat je drijft, waar je achter kunt staan of wat je graag wilt. Voor veel mensen is die vraag onbeantwoord en als je daar nooit bij stilstaat, kom je soms op een punt dat je het echt niet meer weet.”

Je neemt mensen mee de natuur in voor jouw sessies, hoe zet je die omgeving in?
Ik houd eigenlijk helemaal niet van het woord coaching, ik ga niet naast iemand staan om te roepen: “Kom op, je kunt het.”. Ik zie mezelf vooral als iemand die met je meeloopt, eigenlijk weet je zelf wel hoe het zit, en heb je de antwoorden al in je. Het enige wat ik doe, is helpen om dat weer te ervaren. Veel heeft te maken met in je hoofd zitten. Dan heb je geen contact meer met wat je daadwerkelijk voelt. Je lijf geeft wel aan wanneer iets teveel is, of iets goed voelt of niet. Denk maar aan uitdrukkingen als ‘mijn hart breekt, of ‘ik heb een steen in mijn maag.’ Dat kan letterlijk zo voelen. Maar daarop vertrouwen en er ook naar handelen is voor mensen vaak een tweede stap.

Het is vaak lastig om de signalen van je lichaam weer te gaan ervaren. De natuur kan daarbij helpen. In de natuur kun je al je zintuigen openzetten zonder dat je overprikkeld wordt. Als je dat in een drukke stad doet wordt je knettergek omdat daar teveel gebeurt. In het bos zie je veel ritme, veel dezelfde kleuren. Als je omgeving rustig is, is het makkelijker om zelf ook rustig te worden. Je hebt dan minder afleiding en je gedachten doen vanzelf een stapje terug. Soms geef ik mensen ademhalingsoefening om ze letterlijk te laten voelen hoe de lucht door hun longen stroomt, of als iemand vertelt over boosheid, dan vraag ik, waar zit die boosheid dan? Waar voel je dat? Zo help ik mensen om uit hun hoofd te komen.
 

“ In de natuur kun je al je zintuigen openzetten zonder dat je overprikkeld wordt. Als je dat in een drukke stad doet wordt je knettergek omdat daar teveel gebeurt.”

Hoe zorg jij zelf dat je die verbinding met de natuur houdt?
Naast mijn bedrijf werk ik ook bij een zeehondencentrum, dus daar voel ik me ook verbonden met de natuur. Maar het lukt niet dagelijks om die connectie te voelen. Soms zit ik in de modus van werk dat af moet en realiseer ik me aan het eind van de dag dat ik geen frisse neus heb gehaald. Toch heeft dat gevoel voor mij ook niet altijd letterlijk met buiten zijn te maken. Het is meer een mindset. Ik heb dat als ik iets doe waarin ik helemaal op kan gaan. Dan ben ik rustig en scherp tegelijk en voelt het alsof alles klopt. Voor iemand die van fotografie houdt kan dat zelfs in de gesloten ruimte van een fotografiestudio zijn.

Het lijkt erop dat je een leven leidt waarin je succesvol bent naar je eigen maatstaven, hoe zie jij dat?
Vroeger had ik nooit kunnen bedenken dat ik op mijn dertigste coach zou zijn, en mensen zou kunnen raken met de dingen die ik maak. Naar maatschappelijke maatstaven stelt het misschien niet heel veel voor maar ik ben er heel blij mee. Ik kan gelukkig ook inzien dat succes niet materieel hoeft te zijn. Ik doe iets dat voor mij inhoudelijk helemaal kloppend voelt, dat is voor mij succes. Een uitgestippeld plan heb ik nooit gehad. Alles is voortgekomen uit experimenteren, loslaten en ervaren wat goed voelt. Het is altijd een slingerweggetje geweest maar nu doe ik echt wat bij me past.

Bedankt voor het delen van je verhaal Rianne. Je kunt het werk van Rianne vinden op haar site Kleine Dingen of haar Instagram.

Klik voor de slideshow.